پارادوکس اولبر

سلام

اولین نوشتم در این وبلاگ رو با یک سؤال اپتیک از کتاب فیزیک هالیدی شروع می کنم.

فرض کنید جهان نا متناهی است و ستاره هایی خورشید گون به طور یکنواخت آنرا پر کرده اند.

همان طور که می دانیم روشنایی این ستاره ها متناسب است باR*2. از طرفی تعداد ستاره ها در یک لایه کروی بین شعاعهای Rو R+dRمتناسب باR*2 زیاد می شود. این گزاره ی آخر را ثابت کنید.

به نظر می رسد این دو اثر دقیقا یکدیگر را خنثی می کنند. پس آسمان شب باید بی نهایت درخشان باشد. آیا اشکالی در این استدلال( پارادوکس اولبر) پیدا می کنید؟

به سرعت محدود نور عمر محدود ستاره ها و مانند آن بیندیشید...